A
praia dos afogados
é unha novela policíaca negra escrita por Domingo Villar e publicada pola
Editorial Galaxia en 2009.
O
protagonista e policía vigués, Leo Caldas, recibiu unha chamada alertando pola
aparición dun corpo na praia da Madorra. Este cadáver é o de Xusto Castelo, un habitante de Panxón dedicado a pesca de
baixura. Tras unha autopsia, o forense Guzmán Barrio, comproba que pola
posición da brida coa que apareceron atadas as mans de Castelo non pode ser un
suicidio senón un asasinato.
Co tempo,
van descubrindo que a súa morte ten moito que ver co afundimento do Xurelo o 20
de decembro de 1996 e o acontecido esa noite de tempada no mar entre o capitán
da tripulación, os outros tres mariñeiros e unha muller veciña de Aguiño, e
tras un tempo investigando as probas indican que Marcos Valverde é o asasino.
En
resumo, esta é unha novela chea de intriga e incerteza ata o final,
destacando como o mellor personaxe e protagonista a Leo Caldas polo seu afán de
investigación e maila compaxinación dese traballo xunto co programa de radio
que este dirixe. Mentres que Estevez, o axudante de Leo é o personaxe que menos
me gustou pola violencia que pode amosar en certos momentos da historia. Pareceume unha das mellores novelas
policíacas do momento a cal eu recomendo.
Por Daniel V., 1º BAC
Para saber máis:
“A Praia dos Afogados” pertence á novela negra. O autor é Domingo Villar e a editorial Galaxia. Neste libro nárrase a búsqueda pola costa galega do asasino de Xusto Castelo, un mariñeiro de Panxón.
Todo acontece unha mañá na que o mar arrastra o cadáver do mariñeiro ata a Praia da Madorra. Os veciños da vila pensan que o pobre home se suicidara, mais as primeiras investigación amosan unha realidade diferente e Caldas comeza a investigar.
Sen rastro algún da barca de Castelo nin de ningunha posible testemuña á que preguntar, Leo decide mergullarse no ambiente da vila. Así, coñece os veciños da redonda e interrógaos sobre o suposto asasinato. Mais todos se mostran reacios a desvelar as súas sospeitas e, cando falan, apuntan nunha dirección insólita: pantasmas.
Un asunto sen dúbida espinoso para o inspector que, ademais, ten que lidiar co forte carácter do seu axudante aragonés, un home alto e grande, tan imponente fisicamente como a hora de falar, o cal non logra adaptarse á retranca galega. Este é, sen dúbida, o personaxe que máis me gustou xa que lle achega un toco de humor fundamental ó libro.
Con todas estas intrigas por resolver, resultoume unha novela cun argumento moi entretido. Atópanse continuos cambios de guión, o que o converte nun libro difícil de predicir e, polo tanto, máis interesante. Así, non podes imaxinar cal é o asasino ata case as últimas páxinas.
Con todo, poderíase mellorar, xa que tamén ten un lado máis negativo. Ó igual que ten un argumento certamente interesante, a súa narración é, por veces, pouco fluída e, en ocasións, extensa de máis. Penso que moitas das descricións son innecesarias e nárranse sucesos sen transcendencia algunha no desenlace final da historia. Un exemplo é a cantidade de capítulos destinados unicamente a narrar o que comía nun bar ó xantar. Na miña opinión, poderíanse suprimir, alomenos, cen páxinas.
Non obstante, este problema non desmerece o libro, o cal me gustou moito e, por suposto, recomendo lelo.
Por Álvaro C., 1º BAC
Ningún comentario:
Publicar un comentario