A
praia dos afogados
é unha novela policíaca negra escrita por Domingo Villar e publicada pola
Editorial Galaxia en 2009.
O
protagonista e policía vigués, Leo Caldas, recibiu unha chamada alertando pola
aparición dun corpo na praia da Madorra. Este cadáver é o de Xusto Castelo, un habitante de Panxón dedicado a pesca de
baixura. Tras unha autopsia, o forense Guzmán Barrio, comproba que pola
posición da brida coa que apareceron atadas as mans de Castelo non pode ser un
suicidio senón un asasinato.
Co tempo,
van descubrindo que a súa morte ten moito que ver co afundimento do Xurelo o 20
de decembro de 1996 e o acontecido esa noite de tempada no mar entre o capitán
da tripulación, os outros tres mariñeiros e unha muller veciña de Aguiño, e
tras un tempo investigando as probas indican que Marcos Valverde é o asasino.
En
resumo, esta é unha novela chea de intriga e incerteza ata o final,
destacando como o mellor personaxe e protagonista a Leo Caldas polo seu afán de
investigación e maila compaxinación dese traballo xunto co programa de radio
que este dirixe. Mentres que Estevez, o axudante de Leo é o personaxe que menos
me gustou pola violencia que pode amosar en certos momentos da historia. Pareceume unha das mellores novelas
policíacas do momento a cal eu recomendo.
Por Daniel V., 1º BAC
Para saber máis:
“A Praia dos Afogados” pertence á novela negra. O autor é Domingo Villar e a editorial Galaxia. Neste libro nárrase a búsqueda pola costa galega do asasino de Xusto Castelo, un mariñeiro de Panxón.
Todo acontece unha mañá na que o mar arrastra o cadáver do mariñeiro ata a Praia da Madorra. Os veciños da vila pensan que o pobre home se suicidara, mais as primeiras investigación amosan unha realidade diferente e Caldas comeza a investigar.
Sen rastro algún da barca de Castelo nin de ningunha posible testemuña á que preguntar, Leo decide mergullarse no ambiente da vila. Así, coñece os veciños da redonda e interrógaos sobre o suposto asasinato. Mais todos se mostran reacios a desvelar as súas sospeitas e, cando falan, apuntan nunha dirección insólita: pantasmas.
Un asunto sen dúbida espinoso para o inspector que, ademais, ten que lidiar co forte carácter do seu axudante aragonés, un home alto e grande, tan imponente fisicamente como a hora de falar, o cal non logra adaptarse á retranca galega. Este é, sen dúbida, o personaxe que máis me gustou xa que lle achega un toco de humor fundamental ó libro.
Con todas estas intrigas por resolver, resultoume unha novela cun argumento moi entretido. Atópanse continuos cambios de guión, o que o converte nun libro difícil de predicir e, polo tanto, máis interesante. Así, non podes imaxinar cal é o asasino ata case as últimas páxinas.
Con todo, poderíase mellorar, xa que tamén ten un lado máis negativo. Ó igual que ten un argumento certamente interesante, a súa narración é, por veces, pouco fluída e, en ocasións, extensa de máis. Penso que moitas das descricións son innecesarias e nárranse sucesos sen transcendencia algunha no desenlace final da historia. Un exemplo é a cantidade de capítulos destinados unicamente a narrar o que comía nun bar ó xantar. Na miña opinión, poderíanse suprimir, alomenos, cen páxinas.
Non obstante, este problema non desmerece o libro, o cal me gustou moito e, por suposto, recomendo lelo.
Por Álvaro C., 1º BAC
Este libro trata sobre un chico problemático llamado Ginés. Está
en un centro de menores tutelado por la Junta.
